|
vrijdag, 22 september, 2017 Het is begin september en de herfst lijkt al begonnen. Daar waar bij veel veehouders regenachtig weer ervoor zorgt dat kantoorwerk gedaan kan worden, betekent het hier dat we, met al ons waterland, er juist extra werk buiten bij krijgen. We gebruiken namelijk op de kop af 140 hectare grond. Daarvan is de helft reservaatgrond met een hoge waterstand. Bovendien hebben we 12 hectare vaarland dat we alleen via een pontje kunnen bereiken. Onze 101 percelen zijn daarnaast allemaal omgeven door een sloot en hebben gemiddeld 4 greppels. Iedere herfst moeten we daarom zo’n 400 eindbuizen in de greppels opzoeken en openmaken. En dan heb ik het nog niet eens over het frezen van de greppels en het opschonen van ongeveer 40 kilometer slootkant. Voederwinning tijdrovenderNu lijkt het of ik klaag, maar eigenlijk vind ik het mooi werk. Ouderwets Nederlands werk, een strijd tegen het water. Werk dat hoort bij de relatief goedkopere gronden die we beheren. Het zorgt er wel voor dat onze voederwinning tijdrovender is dan bij een gemiddeld bedrijf. Maar door het eenvoudige bouwplan – alles is hier blijvend grasland – weten we de bewerkingskosten met een relatief eenvoudig, maar jong machinepark laag te houden. Onze bewerkingskosten liggen op 604 euro per hectare, tegenover 1535 euro gemiddeld van mijn studiegroep. De bewerkingskosten per kilo melk zijn wel fors met 26 cent tegenover 17 cent van het groepsgemiddelde. De oorzaak hiervan is dat wij door onze biologische bedrijfsvoering slechts 8000 kilogram melk per hectare melken, terwijl mijn studiegroepsgenoot al snel het dubbele produceert. De kosten van mijn vele hectares worden over niet zo veel, maar gelukkig wel goed betaalde liters melk uitgesmeerd. Bovendien verdienen we met onze gronden nog wat inkomsten met agrarisch natuurbeheer. Oer-Hollands handwerkHet openmaken van die honderden greppels is en blijft handwerk, maar als ik dan rondloop met mijn schop, voel ik me op die momenten echt verbonden met deze grond. Ik besef dan goed dat in deze zelfde prutgrond iemand 800 jaar geleden ook al zijn schop zette om het te ontwateren. Alle pk’s, drones en robots van nu ten spijt, zal dit oer-Hollandse, degelijke handwerk voorlopig nog wel zo blijven ook.
0 reacties
|
Prutgrond of toch niet
 |
vrijdag, 22 september, 2017
Het is begin september en de herfst lijkt al begonnen. Daar waar bij veel veehouders regenachtig weer ervoor zorgt dat kantoorwerk gedaan kan worden, betekent het hier dat we, met al ons waterland, er juist extra werk buiten bij krijgen.
We gebruiken namelijk op de kop af 140 hectare grond. Daarvan is de helft reservaatgrond met een hoge waterstand. Bovendien hebben we 12 hectare vaarland dat we alleen via een pontje kunnen bereiken. Onze 101 percelen zijn daarnaast allemaal omgeven door een sloot en hebben gemiddeld 4 greppels. Iedere herfst moeten we daarom zo’n 400 eindbuizen in de greppels opzoeken en openmaken. En dan heb ik het nog niet eens over het frezen van de greppels en het opschonen van ongeveer 40 kilometer slootkant.
Voederwinning tijdrovender
Nu lijkt het of ik klaag, maar eigenlijk vind ik het mooi werk. Ouderwets Nederlands werk, een strijd tegen het water. Werk dat hoort bij de relatief goedkopere gronden die we beheren. Het zorgt er wel voor dat onze voederwinning tijdrovender is dan bij een gemiddeld bedrijf. Maar door het eenvoudige bouwplan – alles is hier blijvend grasland – weten we de bewerkingskosten met een relatief eenvoudig, maar jong machinepark laag te houden. Onze bewerkingskosten liggen op 604 euro per hectare, tegenover 1535 euro gemiddeld van mijn studiegroep. De bewerkingskosten per kilo melk zijn wel fors met 26 cent tegenover 17 cent van het groepsgemiddelde. De oorzaak hiervan is dat wij door onze biologische bedrijfsvoering slechts 8000 kilogram melk per hectare melken, terwijl mijn studiegroepsgenoot al snel het dubbele produceert. De kosten van mijn vele hectares worden over niet zo veel, maar gelukkig wel goed betaalde liters melk uitgesmeerd. Bovendien verdienen we met onze gronden nog wat inkomsten met agrarisch natuurbeheer.
Oer-Hollands handwerk
Het openmaken van die honderden greppels is en blijft handwerk, maar als ik dan rondloop met mijn schop, voel ik me op die momenten echt verbonden met deze grond. Ik besef dan goed dat in deze zelfde prutgrond iemand 800 jaar geleden ook al zijn schop zette om het te ontwateren.
Alle pk’s, drones en robots van nu ten spijt, zal dit oer-Hollandse, degelijke handwerk voorlopig nog wel zo blijven ook.
0 reacties
REAGEER