Anticlimax op NRM

De NRM, zaterdagmiddag 30 juni 2012. Ik was erbij, genietend op mijn klapstoeltje op de tribune bij het algemeen kampioenschap voor rood en zwart. Schit-te-rende koeien, en wát een mensen die het allerbeste uit hun koeien halen. Wat een sport! Maar wat een anticlimax achteraf.

Voor het voorbrengen van koeien op een show is een mentaliteit vereist, die je alleen bij fanatieke sporters ziet. Een keuring betekent net als een topwedstrijd vele uren trainen, optimaal voeren en toiletteren, tot de ultieme sportconditie van de koe is bereikt. Zodra het uur van de waarheid nadert, zie je in de ogen van de voorbrengers en eigenaars dezelfde spanning, hetzelfde vuur als een Epke Zonderland die zich voorbereidt op zijn rekstokoefening. Nu móet het gebeuren. Ik, als sportliefhebber, heb ongelooflijk veel waardering voor de topsportmentaliteit van deze, toch wel unieke, soort melkveehouders.

Staande ovatie?

Terug naar mijn klapstoeltje, vanaf waar ik alle euforie van de kampioenskeuring mooi van dichtbij kon bekijken. Tromgeroffel klonk, mijn hart roffelde mee. Maar… op het finale moment dat de jury zijn hand op de rug van de kampioene klapte -het moment dat voor de voorbrenger toch moet voelen als het halen van Olympisch goud- gebeurde er iets vreemds. Er klonk gerommel op de tribune. Mensen gingen staan. Een staande ovatie, dacht ik nog. Maar nee, het publiek stommelde massaal de trappen af en dromde zo snel als het kon richting uitgang.

Kwartiertje tijdswinst

Daar stonden ze dan, met zijn tweetjes naast elkaar.
’s Lands aller-, allermooiste koeien, die uiteindelijk gehuldigd werden voor een driekwart lege tribune. Wat een anticlimax. 
Natuurlijk, veel boeren moeten ook op tijd terug zijn om hun koeien te melken. Ergens begrijpelijk, maar ergens ook helemaal niet, voor dat ene kwartiertje tijdswinst. Eerlijk gezegd vond ik het ronduit respectloos om op te staan en weg te lopen. Van een winnaar nog wel! 

Topsport tot het eind

Ik heb er zin in, de 27e en 28e juni in Zwolle. Genieten van topsport. Laten we er met zijn allen bij zijn. Tot het eind. En de kampioenen in de ring eren, zodat ze de aandacht krijgen die ze verdienen.