|
vrijdag, 9 februari, 2018 Toen ik vorig jaar startte als columnist, had ik mezelf voorgenomen om niet over fosfaat te gaan schrijven. Met deze column breek ik die belofte aan mezelf. Ons bedrijf is namelijk in een dusdanige wonderbaarlijke bureaucratische situatie terechtgekomen dat op dit moment geen enkel ander onderwerp zich aan mij opdringt. Tot eind 2017 was het enige bericht dat we van RVO over fosfaat ontvingen, dat ons bedrijf niet grondgebonden is. Dat is op zich wel vreemd voor een bedrijf met 160 koeien en 140 hectare. De belangrijkste reden is dat RVO de hoeveelheid grond die wij bewerken, niet overneemt. Waarschijnlijk is dat omdat we per mei 2016 een vennootschap hebben gevormd met mijn zoon en daarvoor een nieuw Kamer van Koophandel-nummer moesten aanvragen. Ik maakte me dan ook geen zorgen over het fosfaatreductieplan, omdat we gedurende vorig jaar in dieraantallen terug waren gegaan naar het niveau van de peildatum in 2015. Die zorgeloosheid was over op het moment dat we in december vorig jaar de beschikkingen kregen van de eerste twee perioden van 2017: een boete van bijna een ton per periode… Kleine twee ton aan boeteRVO beweert dat wij in 2017 geen dieren hadden mogen houden. Bijzonder is dan vervolgens weer dat de fosfaatrechten voor 2018 inmiddels wél zijn toegekend aan ons nieuwe KvK-nummer. Kan het nog gekker, denk ik dan. Ondanks alle bezwaren en een verzoek om een spoedige behandeling van ons dossier is de enige reactie van RVO dat we eerst moeten betalen. Ons dossier ligt op de stapel en ze gaan kijken wanneer er tijd beschikbaar is. Dat betekent wel dat we nu een kleine twee ton aan boete moeten overmaken. En dan moeten de beschikkingen van de laatste drie perioden nog komen. Enorme imagoschadeWat een chaos is er toch ontstaan in het na-quotumtijdperk. Overheid, zuivel, belangenbehartigers en ondernemers zijn gaan kibbelen, waarna een onmogelijk ingewikkeld en onvolledig fosfaatreductieplan is uitgedokterd. En niet onbelangrijk, mede dankzij dat fosfaatreductieplan hebben we enorme imagoschade opgelopen, omdat er een beeld is ontstaan van een sector die van frauderen een gewoonte maakt. Ik kan maar tot één conclusie komen: wat hebben wij als sector de afgelopen drie jaar ongelofelijk veel verspeeld.
2 reacties
|
In spagaat door fosfaat
 |
vrijdag, 9 februari, 2018
Toen ik vorig jaar startte als columnist, had ik mezelf voorgenomen om niet over fosfaat te gaan schrijven. Met deze column breek ik die belofte aan mezelf. Ons bedrijf is namelijk in een dusdanige wonderbaarlijke bureaucratische situatie terechtgekomen dat op dit moment geen enkel ander onderwerp zich aan mij opdringt.
Tot eind 2017 was het enige bericht dat we van RVO over fosfaat ontvingen, dat ons bedrijf niet grondgebonden is. Dat is op zich wel vreemd voor een bedrijf met 160 koeien en 140 hectare. De belangrijkste reden is dat RVO de hoeveelheid grond die wij bewerken, niet overneemt. Waarschijnlijk is dat omdat we per mei 2016 een vennootschap hebben gevormd met mijn zoon en daarvoor een nieuw Kamer van Koophandel-nummer moesten aanvragen. Ik maakte me dan ook geen zorgen over het fosfaatreductieplan, omdat we gedurende vorig jaar in dieraantallen terug waren gegaan naar het niveau van de peildatum in 2015. Die zorgeloosheid was over op het moment dat we in december vorig jaar de beschikkingen kregen van de eerste twee perioden van 2017: een boete van bijna een ton per periode…
Kleine twee ton aan boete
RVO beweert dat wij in 2017 geen dieren hadden mogen houden. Bijzonder is dan vervolgens weer dat de fosfaatrechten voor 2018 inmiddels wél zijn toegekend aan ons nieuwe KvK-nummer. Kan het nog gekker, denk ik dan.
Ondanks alle bezwaren en een verzoek om een spoedige behandeling van ons dossier is de enige reactie van RVO dat we eerst moeten betalen. Ons dossier ligt op de stapel en ze gaan kijken wanneer er tijd beschikbaar is. Dat betekent wel dat we nu een kleine twee ton aan boete moeten overmaken. En dan moeten de beschikkingen van de laatste drie perioden nog komen.
Enorme imagoschade
Wat een chaos is er toch ontstaan in het na-quotumtijdperk. Overheid, zuivel, belangenbehartigers en ondernemers zijn gaan kibbelen, waarna een onmogelijk ingewikkeld en onvolledig fosfaatreductieplan is uitgedokterd. En niet onbelangrijk, mede dankzij dat fosfaatreductieplan hebben we enorme imagoschade opgelopen, omdat er een beeld is ontstaan van een sector die van frauderen een gewoonte maakt. Ik kan maar tot één conclusie komen: wat hebben wij als sector de afgelopen drie jaar ongelofelijk veel verspeeld.
Reacties
Niels,ik voel met je mee
Ja, helemaal mee eens .
REAGEER