Boer betaalt de nieuwe natuur

Enkele weken geleden kregen wij een brief van ons waterschap, Vallei en Veluwe. In deze brief doet het dagelijks bestuur een poging om duidelijk te maken waarom het noodzakelijk is de waterschapsbelasting met ruim 10 procent te verhogen.

Wat de brief vooral duidelijk maakt, is dat er een systeem is opgetuigd met daarin twee grote fouten, waar het waterschap ook niet omheen draait.

Bijzonder tarief eigenaren van wegen

De eerste betreft het bijzondere tarief voor eigenaren van wegen. Omdat het waterschap het onterecht zegt te vinden dat boeren opdraaien voor de waardestijging die het gevolg is van de aanleg van infrastructuur, geldt er een toeslag voor wegen inclusief bermen. Nu is dit door een gerechtelijke uitspraak beperkt tot alleen het asfalt. Gevolg is dat de heffing stijgt voor categorie ongebouwd om toch tot dezelfde opbrengst te komen. Uiteindelijk gebeurt dus precies dat waarvan het waterschap zegt dat het ‘niet reëel’ is.

Van ongebouwd naar gebouwd/natuur

De andere helft van de fikse verhoging wordt veroorzaakt doordat er jaarlijks 600 hectare verschuift van ongebouwd naar gebouwd/natuur. Hierdoor zijn er minder hectares in ongebouwd, maar de heffing die moet worden opgebracht, blijft gelijk, deze staat vast. Echt te bizar voor woorden: als de hele Vallei en Veluwe wordt omgezet naar natuur, op één boer na, betaalt deze ene boer dus miljoenen aan belasting.

Kosten niet afwentelen op boeren

Deze brief legt precies bloot waar het fout gaat met de positie van de landbouw binnen de maatschappij. Nederland wil van alles: méér natuur, méér wonen en infrastructuur, maar wenst dat niet te betalen. Een steeds kleinere groep boeren moet opdraaien voor alles wat er in het buitengebied gebeurt.

Voor het waterschap is het eenvoudig op te lossen: zij kunnen uitrekenen wat de gevolgen zijn van de aanleg van wegen voor de grondslag van de heffing en deze vervolgens direct doorbelasten naar de eigenaren van deze infrastructuur. Voor de nieuwe natuur geldt hetzelfde: als de maatschappij meer natuur wenst, zal men de kosten daarvan ook moeten omslaan over de ingezetenen in het gebied, en deze niet afwentelen op die paar boeren die nog overblijven.

Voor de BV Nederland is het minder gemakkelijk op te lossen. Het ruiterlijk toegeven dat de maatschappij het onmogelijke van ons boeren verwacht, zou wel een goed begin zijn.