Hulde aan de emigrant

Je moet het maar durven. Al je schepen achter je verbranden en emigreren naar een land waar de melkveehouderij nog wankelt van een genadeloze financiële crisis.

Vorige week bezocht ik in Denemarken het bedrijf van Jeffrey en Pauline Brode. Ze zijn de dertig nog niet eens gepasseerd en vonden anderhalf jaar geleden hun geluk in een Deens melkveebedrijf. De crisis zorgde voor een halvering van de Deense grondprijzen. Dat bood kansen voor de fanatieke Jeffrey en Pauline, die na een periode van keihard werken zichtbaar genieten van hun nieuwe thuis.

Knagende crisis

Ironisch genoeg was de vorige eigenaar ook een Nederlander. Zijn geluk eindigde bruut omdat de crisis knaagde aan de solvabiliteit van het bedrijf. Investeren is er dan niet meer bij. Deze landgenoot is niet de enige Nederlander geweest die de aftocht moest blazen. Er zijn regio’s in Denemarken waar de helft van de Nederlanders moest terugkeren. Het eerste wat je dan denkt is: wat een persoonlijk drama! Wat zullen deze mensen worstelen met gevoelens van falen. Maar het blootstaan aan risico’s is inherent aan ondernemen. Wie kiest voor het nagaan van zijn idealen, neemt dat op de koop toe. En de succesvolle emigrant is eerlijk genoeg om toe te geven dat de wind soms ook in de zeilen moet zitten. Jeffrey en Pauline hadden zich met de melkprijs van 2013 geen betere start kunnen wensen.

Terug naar huis

Elk bedrijf, elke emigrant heeft een eigen verhaal. De één heeft misschien pech gehad door op het verkeerde moment te investeren. De ander kocht misschien een bedrijf met ‘lijken in de kast’. En een derde moest om gezondheidsredenen of heimwee afscheid nemen van een bedrijf dat ooit als droom begon. Welke reden er ook aan vooraf ging, emigranten verdienen alle respect van de wereld. De succesvolle, maar juist ook de mensen die – vrijwillig of gedwongen – terugkeren naar hun vaderland.